മഴയും മനസ്സും

രചന: സുജാത ശബരിനാഥ്  (ജൂൺ 6, 2017)

മഴ എന്ന പ്രകൃതിയിൽ കനിവാർന്ന തുള്ളികൾ 

മനസ്സിലെ ബാഷ്പങ്ങൾ കോർത്തിണക്കി. തോരാതെ പെയ്യുന്ന പേമാരിക്കൊപ്പം മിഴികളും നനവാർന്നു പെയ്തിറങ്ങി.

ഒരു ചെറു തെന്നലിൻ മധുരമാം തഴുകലിൽ ഓർമ്മയാം തന്ത്രികൾ ആലോലമാടി. 

മാഞ്ഞു മറയുന്ന ബന്ധങ്ങൾ ഓരോന്നും ചാഞ്ചാടി ആടി ആ മഴ ചാറ്റലിൽ. 

അവനെയിൽ വീഴുന്ന ക്ഷണികമാം തുള്ളിയിൽ 

 കാണുന്നു ഞാൻ എൻ ബാല്യകാലം.

എത്രയോ ശിഥിലമി ജീവിതമെന്നോർത്തു വിങ്ങുന്നതേങ്ങലിൽ ഞാൻ അലിഞ്ഞു. 

ഞാൻ പോലും അറിയാതെ യന്മനം 

പെട്ടെന്ന് പെയ്യാൻ തുടങ്ങി കണികളായി. 

ഹൃദയമിടിപ്പിന്റെ താളപതർച്ചയിൽ പേടിച്ചരണ്ടെൻ്റെ ഭാവനാ തന്ത്രികൾ.

വാതായനങ്ങൾ അടച്ചു മനസ്സിൻറെ 

പൂട്ടിട്ട് പൂട്ടി കവാടങ്ങളും. 

കാൽമുട്ടു മടക്കി പുതപ്പിട്ടു മൂടി ഞാൻ

ഈശ്വര നാമം ജപിച്ചു ഉറങ്ങി. 

പ്രോബസിലൂടെ 

(പ്രോബസ് മെമ്പർ ലതാപ്രസാദ് 2024 വാർഷിക ആഘോഷത്തിൽ അവതരിപ്പിച്ച കവിത)

...............................

തിന്തിമി തെയ്യാരോ തക തക തിന്തിമി തെയ്യാരോ.... (2)

 ഒന്നാംപിറന്നാളാണെ,പ്രൊബസിനിന്നൊന്നാം പിറന്നാളാണേ (2)

(തിന്തിമി )

അന്നു ശബരി സാറിൻ ചിന്തകൾക്കുള്ളിൽ പിറന്നതാണേ..

പെൻഷനും റോട്ടറിയും ബിസിനസും ഒത്തുചേർന്നീ പ്രോബസ്(2)

(തിന്തിമി)

ലോഹിതൻ സാറുമെത്തി ഡോക്ടർ ഷെർലിയും കൂടെയെത്തി

റോട്ടറി ക്ലബ്ബിൻ സ്വന്തം ലതാ..വേണു ഗോപാലും കൂടി(2)

(തിന്തിമി)

ഹൃദ്യമാം പുഞ്ചിരിയും ഏകി എന്നും എത്തും സുജാത ചേച്ചി

ശബരി സാറിന്റെ പത്നി നമ്മുടെ സ്വന്തം സുജാത ചേച്ചി(2)

 (തിന്തിമി)

റോട്ടറി സാരഥിയാം സൂസനും പ്രോബ സിന്നംഗമാണേ 

റെജിച്ചായൻ കൂടെയുണ്ടേ എന്നുമെന്നും പ്രോബസിൻ കൂട്ടിനായി(2)

(തിന്തിമി)

മത്തനുമെത്തിയപ്പോൾ പ്രോബ്സീനെ 

ന്തൊരു ചന്തമായി

ഒത്തൊരുമിച്ചീടുവാൻ,ഇതുപോലെയില്ല മറ്റൊന്നുമോർത്താൽ(2)

(തിന്തിമി)

നമ്മളടിത്തൂൺ പറ്റി,വീട്ടിലിരുന്നൊന്നു മുഷിഞ്ഞ നേരം

റോട്ടറി വന്നു നമ്മെ,കൂട്ടിയിട്ടു പ്രോബസിനുള്ളിലാക്കി (2)

(തിന്തിമി)

പ്രോബസ് നയിച്ചടുവാനായിയെത്തി സൗമ്യനാം തമ്പാൻ സാറ്

ഇന്നതിൻ സാരഥിയായ്,പ്രിയങ്കരൻ ചന്ദിരൻ സാറുമെത്തി (2)

(തിന്തിമി)

തിങ്കളുദിച്ച പോലെ കാര്യദർശി അമ്പിളിയന്നുതൊട്ടേ 

പൊന്നുഷസന്ധ്യ പോലെ കൂടെയെത്തി നിർമലയാം ഉഷസ്(2)

(തിന്തിമി)

പാട്ടുകൾ പാടിപ്പാടി കണക്കുകൾനോക്കും സഹീറു സാറും

കൾച്ചറൽ കാര്യദർശി ശശി സാറുമൊ പ്പത്തിനൊപ്പമെത്തി (2)

(തിന്തിമി)

 നൂറു കവിഞ്ഞിടുന്നേ  ഇന്നിപ്പോൾ പ്രോബസിന്നംഗസംഖ്യ

കേട്ടറിഞ്ഞെത്തിടുന്നേ, ആളുകൾ പ്രോബസിലംഗമാകാൻ(2)

(തിന്തിമി)

പഞ്ചാരപ്പാട്ടുപാടി റേയ്ച്ചൽമ്മാമ്മ 

അന്നു മയക്കി നമ്മെ

ക്രിസ്തുമസ്ഫാദറായി കുഞ്ഞച്ചായൻ വേദിപിടിച്ചടക്കി(2)

(തിന്തിമി)

പയ്യൻ കരുണാകരൻസാറു നമ്മിൽ യോഗ പകുത്തു വെച്ചു

ശ്ലോകങ്ങൾ ചൊല്ലിടുവാനെത്തിടുന്നു ശാന്തമ്മ ടീച്ചറെന്നും, (2)

(തിന്തിമി)

 പെണ്ണിൻ കരുത്താണേ, പ്രോബസിനെന്നും കരുത്താണേ 

പർവതാരോഹയകയായ് വിജയം നമ്മുടെ ലക്ഷ്മി ടീച്ചർ(2)

(തിന്തിമി)

നാട്യതിലകമായി ഒപ്പം കൂടി തങ്കച്ചിലേഖ ടീച്ചർ

പ്രായം മറന്നിട്ടെത്തിയെന്നുമൊപ്പം തങ്കമണി ടീച്ചറും (2)

(തിന്തിമി)

നൂറിന്റെ നോട്ടു പാട്ടിൽ മോളിമ്മാമ്മ ആറാട്ടിലാക്കി നമ്മെ..

സ്വപ്നങ്ങൾ കോർത്തിണക്കി ബീന കെ എസ്    

മായിക ലോകം കാട്ടി(2)

(തിന്തിമി)

താളത്തിൽ പാട്ടുപാടി ലളിത ടീച്ചറും കൂട്ടുകൂടി 

റോട്ടറി മുഖ്യദർശി,ബീനയും, നമ്മൾക്കുണർവിനെത്തും (2)

(തിന്തിമി )

സ്വന്തം കവിതകളും ആയിയെത്തും ചിറ്റപ്പനും മകനും

പ്രോബസിൻ ചന്തമാണേ,ഒപ്പമെത്താൻ 

മറ്റു കവികളുണ്ടേ(2)

(തിന്തിമി)

കൾച്ചറൽ ട്രൂപ്പിനായി ഇടയ്ക്കിടെ സ്നാക്സുമായെത്തിടുന്ന,

ജീവിതം ഗാഥയാക്കും ലളി..താംബിക ടീച്ചർ കൂടെ(2)

(തിന്തിമി)

ഹോമിയോട്ടിപ്പുകളും ഓതിടുവാൻ ചന്ദ്രികാഡോക്ടറുണ്ട്

പേരുകൾ ചൊല്ലിടാത്ത കൂട്ടരെല്ലാം ഒന്നു പൊറുത്തിടെണേ (2)

(തിന്തിമി)

ക്യാമറക്കണ്ണിനാലേ എല്ലാമെല്ലാം ഒപ്പിയെടുക്കുന്നുണ്ടേ...

പ്രോബസിൻഫോട്ടോഗ്രാഫർ,

രേഖ, പ്രോഗ്രാം വെളിച്ചത്താക്കും (2)

(തിന്തിമി )

ഓണം പൊടിപൊടിച്ചേ, പ്രോബസിന്നോണം പൊടിപൊടിച്ച... (2)

(തിന്തിമി)

പ്രാർത്ഥനാ ഗീതമോതി ജയലക്ഷ്മി യന്നുമനം കവർന്നു

മിന്നുന്ന താരങ്ങളാണെന്നുമെന്നും 

പ്രോബസിൻ കൂട്ടുകാര്(2)

 (തിന്തിമി)

ശ്രീയക്കവന്നുഷസ്സിൽ, രമ കൂടി

വില്ലടിച്ചൊന്നുപാടി  

ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോയ നമ്മളെല്ലാം പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുവല്ലോ(2)

(തിന്തിമി)

പ്രോബസിൻ പൂങ്കുയിലായ് പാട്ടുപാടി ഗീതാകുമാരിയെത്തി

സിന്ധുവും ശ്രീകുമാരീമൊന്നിനൊന്നു മെച്ചമായ് പാടിയല്ലോ(2)

(തിന്തിമി)

ഗാനങ്ങൾ കോർത്തിണക്കി ഫ്യൂഷൻ,

ഗാനമേളയൊരുക്കി

ഒറ്റയ്ക്കു പാട്ടുപാടി നമ്മുടെ ഭൻഷായ്  മോഹൻ സാറ് (2)

(തിന്തിമി)

നല്ല ചുവടു വെച്ച് അംഗനമാർ കൊട്ടിക്കളിച്ചുവല്ലോ 

കൊയ്ത്തു പാട്ടൊന്നു പാടി, നൃത്തവുമായെത്തീയവരു പിന്നെ(2)

 (തിന്തിമി)

നാടോടി പാട്ടിനൊത്ത് നിറഞ്ഞാടി വിസ്മയക്കാഴ്ച തീർത്ത

നമ്മ പുലോമജയീ പ്രോബസിൻ മിന്നുന്ന താരമല്ലോ(2)

(തിന്തിമി)

സ്വന്തം കവിതകളും ആലപിച്ചു പ്രോബസ് കവികളെത്തി

ഓണസദ്യയൊരുക്കി ലീലാ ഗ്രൂപ്പിൻ ഏഴാം സ്വർഗ്ഗത്തണലിൽ(2)

(തിന്തിമി)

ആരോഗ്യ ടിപ്പുമായി,ഏകാംഗ നാടകം കാട്ടിനമ്മേ

നല്ല നടനായിട്ട് അന്നുമെ ത്തികൃഷ്ണപിള്ളേട്ടൻ കൂടെ(2)

(തിന്തിമി)

വഞ്ചിപ്പാട്ടും രചിച്ച് പ്രസിഡന്റ മരത്തിരുന്ന നേരം

പ്രോബസിൻ ഗായകരോ വായ്ത്താരികൾ നന്നായി ഏറ്റുപാടി(2)

(തിന്തിമി)

തുള്ളലിൻ താളമോടെ പ്രോബസിൻ നല്ല ചരിതം പാടി

എല്ലാർക്കുമൊപ്പം കൂടാൻ എനിക്കു മന്നായല്ലോ കൂട്ടുകാരെ(2)

(തിന്തിമി)

എന്നും നമുക്കു കൂടാം, ആടാം പാടാം പ്രോബസിനൊപ്പമായി

സന്തോഷദായിനിയാം  പ്രോബസിനേകുന്നുമംഗളങ്ങൾ (2)

(തിന്തിമി)

ഒന്നാംപിറന്നാളാണെ,പ്രൊബസിനിന്നൊന്നാം പിറന്നാളാണേ (2)

(തിന്തിമി )

എന്നും നമുക്കു കൂടാം ആടാം പാടാം

പ്രോബസിനൊപ്പമായി

സന്തോഷദായിനിയാം 

പ്രോബസിനേകുന്നു മംഗളങ്ങൾ(2)

  ( തിന്തിമി)

 

       ലതാ പ്രസാദ്

    28.9.2024,saturday, 11.57pm

The Parrot-Beaked Pigeon

The Parrot-Beaked Pigeon

At Mahadevikad, a small village in Kerala, a young boy named Aniyan lived a simple yet joyful life, in a mediocre family. One day, while returning from school, he stumbled upon a baby pigeon fallen from its nest, weak and vulnerable. Without a second thought, he scooped it up, carried it home, and nurtured it with love and care. The bird, which had a peculiar beak resembling a parrot, quickly became Aniyan's closest companion.

As the pigeon grew, it started flying out during the day but always returned to Aniyan by evening. Every day after school, the boy would eagerly wait for the moment when his pigeon would land gracefully on his shoulder. His friends watched with envy, marveling at the bond between the boy and the bird. Aniyan's heart swelled with pride each time his pigeon came home, a feathered friend unlike any other.

Every night, Aniyan carefully placed the pigeon in its nest, ensuring it was safe from prowling cats. But one fateful evening, in the rush of daily chores, he forgot to close the nest. The next morning, the pigeon was gone. Aniyan's heart sank. He searched every corner of the village, called out for his friend, but there was no sign of the bird with the parrot-like beak. Tears rolled down his cheeks as he realized his beloved companion was lost.

Years passed. Aniyan grew up, married, and started a family. But the memory of his pigeon never faded. He often told his wife, half-jokingly, "If you ever see a pigeon with a parrot's beak, let me know."

Now, as an old man with grandchildren gathered around him, Aniyan still shares the story of the parrot-beaked pigeon. His grandchildren listen with wide eyes, hanging on to every word. "If you ever find a pigeon with a beak like a parrot, you must tell me," he says, a wistful smile on his face. They laugh, but deep down, Aniyan knows that a part of him still longs for his lost friend.

And though the bird never returned, the memory of the bond between a boy and his pigeon lives on in every tale he tells, echoing through the generations

Why am I born ( A short story)

Why am I born?

If you have a moment and a mind to listen to, I have a story to tell. I don't remember who or what brought me into being, or where and when I was born. Yet, somewhere in the corners of my fading memory, I recall a man with greedy eyes, my first custodian. He kept me, along with many others like me, in a bare room by the roadside. We were stripped down to our bones, as he sought to exchange us for money. I can still hear their voices, praising me as the plumpest and most attractive among the lot.

One day, a young man, Mr. X, came into the room, with money in hand, to choose one of us. He inspected each of us carefully, pressing our humps and bumps. His eyes widened when they settled on me. He caressed me gently, and his gaze lingered. In no time, he paid my custodian whatever was asked, and I became his possession. He dressed me in smooth, elegant fabric, and stared at me with awe and pride—a gaze I had never known before. It wasn't greed that looked at me this time, but something warmer, something fonder.

Thus began my eventful life. Mr. X was delighted with me. He slept with me every night and even during the day on weekends. He would read books and newspapers, lost in thought while lying beside me. His mind held no secrets from me—his thoughts often spilled out, and his dreams became familiar to me. I witnessed his fantasies and wishes unfold in his sleep.

Not long after, I began hearing him whisper a girl's name in his dreams. In time, this led to their marriage. On their wedding day, I was adorned in a beautiful, frilled dress and fragrant flowers. The celebration filled me with excitement. That night, he returned to sleep with me, his wife by his side. I was there, a silent witness, as they shared their deepest desires, unbothered by my presence. It feels improper to recount their private moments, but I can only share my experience—how their joy often came at the cost of my comfort.

As time passed, I found myself bearing more and more. My once-plush surface, now tired, felt the strain of their passion. They grew increasingly indifferent to my needs, subjecting me to pain I hadn’t known before. My resilience began to wear thin, and with it, my tolerance.

Eventually, they moved me to another room, where I was left to host their guests. Some treated me decently, but others were far less kind. I never breathed a word of my ordeal to anyone, for Mr. X had given me a life, and I owed him my silence.

Years went by, and children arrived in the household. I enjoyed their presence when they were babies, but as they grew, they grew rough. They climbed on me, jumped, and practiced their antics without regard for my suffering. Soon, they too outgrew me and abandoned me.

Loneliness became my only companion, and I slowly fell out of use. My once-glorious self had withered and no one wanted  me anymore. Then, Mr. X fell ill. He was bedridden, and they brought him to my room. His cries of pain echoed in the house, and no one, not even his wife or children, had time or patience for him. They left him with me, just as they had once done in better days.

His agony was unbearable at times, and he would claw at me, biting into my fabric. Over the days, I became torn and bruised, but no one seemed to care. On the last Sunday of his life, everyone was out, leaving Mr. X and me alone. His pain reached its peak, and with one final scream, he thrust his hands into me, tearing me apart, before breathing his last breath.

The next day, I was tossed out with the garbage, discarded like an afterthought. Stray dogs found me before the garbage men did, ripping me apart further, playing with me as if I were nothing more than a chew toy. I lay there on the roadside, battered and broken, watching the world pass by. Some people who had once slept with me walked past, oblivious to my presence. Perhaps they didn't recognize me in my current state—or perhaps they chose not to.

And now, I ask myself, "Why was I born? Why am I here... as a mattress?"

Back ground for writing this biography of a cotton mattress is given below: 

During an evening walk with my wife at Pondicherry in 2007, I found a torn out cotton mattress near a garbage bin. It made me to imagine it's past.

മഴയും ഞാനും

മഴയും ഞാനും 

രചന: ആനന്ദം ( നവംബർ 2008)

ചനപിന പെയ്യുന്ന മഴയുടെ മാറിലെ

 നനവൊന്നു വാരി പുണരുവാൻ മോഹം. അതിലേറെ അതിലൂടെ ഓടിക്കളിക്കുവാൻ നനവാർന്ന മോഹങ്ങൾ തത്തിവന്നു.

 പ്രായമാധിക്യവും കായ ദൗർബല്യവും കണ്ണുനീർ ചാലിൽ പരിണമിച്ചു. ആമോഹമെല്ലാം പൊഴിഞ്ഞു മനസ്സിൻറെ നൊമ്പരം മാത്രം കുതിർന്നുയർന്നു.

 നോവുന്ന മനസ്സിൻറെ തേങ്ങലിൻ തുള്ളികൾ മേഘപ്പുതപ്പിൻ തുടിപ്പായി മാറി

 ചറുപിറ ചാറലായി ലയമൊത്ത ചുവടുമായി പ്രകൃതിതൻ കേളി കുറിക്കുകയായി. 

ആർത്ത്യും വിതുമ്പിയും താണ്ഡവമാടിയും 

കറുകറെ മേഘങ്ങൾ പെയ്തു മാറി 

ബാലാർക്ക ബിംബത്തിൻ ചൂടുള്ള രശ്മികൾ പാത്തും പതുങ്ങിയും പുഞ്ചിരിച്ചു.

മഴയെന്ന പ്രകൃതിതൻ കുളിരുള്ള ഭാവങ്ങൾ  മതിയാവയോളം മനസ്സിലേറ്റി 

 മായുന്ന മറവിയെ പയ്യെ തലോടി ഞാൻ നിദ്രതൻ ലഹരിയിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങി.

പ്രഭാതം

പ്രഭാതം

ഉറക്കം വെടിഞ്ഞൊരാ, സൂര്യൻറെ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ തുറന്നപ്പോൾ, ഉണ്ടായ രശ്മികൾ

രാവിൻമറയതെ, കീറിമുറിച്ചു കൊണ്ടെത്തി 

 ഉണർത്തിയീ, പ്രകൃതിയെ മന്ദമായി.

സന്ധ്യയിൽ നൽകിയ, വാഗ്ദാനം പാലിച്ച് വന്നെത്തി ആദിത്യൻ, ഭൂമിയെ പുൽകുവാൻ.

ലോകത്തിൻ വിശ്വാസം, കാത്തുസൂക്ഷിച്ചു 

കൊണ്ടോരോ പ്രഭാതവും ഓടിയെത്തീടുന്നു.

ആകാശത്തകലെയായി, സൂര്യനെ കണ്ടപ്പോൾ 

ധാത്രിതൻ ഉൾതാരിൽ, ഉണ്ടായൊരാനന്ദം,  

നിശ്വാസമായി, അങ്ങ് നിർഗമിച്ചീടവേ

ഉണ്ടായി മാറ്റങ്ങൾ, ഒട്ടേറെ ഭൂവതിൽ.

ഉണരുന്നു പക്ഷികൾ, വൃക്ഷലതാദികൾ, 

മീട്ടുന്നു പ്രകൃതിതൻ, സൂര്യഗായത്രികൾ.

തെളിയുന്നങ്ങ് ആകാശം, നീലമേഘങ്ങളും 

വിരിയുന്നു വല്ലിയിൽ, പൂക്കൾ പലതരം.

പ്രഭാതമതെത്രയോ, ക്ഷണികമാണെങ്കിലും  

അതിലുണ്ട് സന്ദേശം, ഒട്ടേറെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ. 

 ലക്ഷ്യങ്ങൾ നേടുവാൻ, ശ്രദ്ധാലുവായാലും, 

വിശ്വാസം കാക്കണം, സ്നേഹം പകരണം.

Dated: June 10, 2024

ഉറക്കം

                    ഉറക്കം

അത്താഴശേഷമാ അടുക്കള വിട്ടെത്തും 

നിന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ചു ഞാൻ കാത്തിരിക്കെ, 
ഒരുവാക്ക്  ചൊല്ലാതെ, മറുവാക്ക്  കേൾക്കാതെ ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയോ നീ ?

കണ്‍നട്ട്  കാതോർത്തു, നിന്നെപ്രതീക്ഷിച്ചു,
ടീ വിയിൻ മുന്നിൽ ഞാൻ, അന്ധനായി.
കഷ്ടം റിമോർട്ടിന്റെ, ബട്ടനെ അപ്പോൾ  
നിഷ്ട്ടുരമയെത്ര, കുത്തി നോവിച്ചു ഞാൻ.

കേട്ടില്ല  ഞാൻ നിന്റെ, കാലൊച്ച ഒട്ടുമേ,
കണ്ടില്ല നിൻ നിഴൽ, നീങ്ങുന്ന തെങ്ങുമേ.
ക്ഷീണത്താൽ, വായ് വലിഞ്ഞാഞ്ഞു തുറന്നപ്പോൾ 

കണ്ണുകൾ രണ്ടിലും അശ്രു നിറഞ്ഞുപൊയ്.

ടീവി കെടുത്തി ഞാൻ നിന്നെ തിരഞ്ഞപ്പോൾ,
കണ്ടു ഞാൻ നിന്നെ, ആ ശയ്യാതലത്തിലായ്.

നിദ്രയിൽ ആണ്ടു നീ, കംബിളി കുള്ളിലായ്,
സുഖമായി സുഷുപ്തിയിലാണ്ടിരിക്കുന്നത്.

എത്ര കോപിച്ചാലും, എന്തെല്ലാമായാലും
ഒരുരാത്രി പോലും, എൻ ഓർമയിലിന്ന്നോളം,
ഒരുവാക്ക്  ചൊല്ലാതെ, മറുവാക്ക്  കേൾക്കാതെ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല നീ യിത്രനാളും.

ഈ നിദ്ര ഞങ്ങൾക്ക് , സന്തോഷമേകുവാൻ
പ്രാർഥിച്ചു സൃഷ്ടാവോടല്പനേരം.
ഉറങ്ങുന്ന നിന്നെ ഒന്നുണർത്താൻ മുതിരാതെ
നിദ്രയെ പുൽകി ഞാൻ, നിന്നോടൊപ്പം.